GERİDE KALDI GÜNLER...

İnsan kaybettikçe anlar her şeyin kıymetini… Sanır ki; elinde kalacak, her zaman aynı kalacak… Ama bilir ki bir gün kayacak ellerinden kıymet verdikleri. Zaman da budur işte. Su misali… Akıp gider o çeşmeden. O akan su tekrar gelmez yerine. Hiçbir şey yerini dolduramaz anılarını, gençliğini… Kısa bir çizgidir hayat, iki nokta arasındadır. Doğum ve ölüm. Yaklaşırsın sona doğru. Bir bakmışsın ay geçmiş, yıl geçmiş, bir ömür geçmiş… Hatırlarsın geçmişini... Sanki göz açıp kapayıncaya kadar olmuştur her şey. Sonra anlarsın gecenin karanlığına doğru yürüdüğünü, bu yolunda geri dönüşü olmadığını… Bazen unutursun her gündüzün bir gecesi olduğunu. Ve hatırlatır sana hiç beklemediğin anda, hayat. Öyle bir hatırlatır ki sana hançer vurulmuşçasına acı çektirerek. Faydası yoktur ki gidenlerin arkasından ağlamanın. Yoktur sana faydası her gün bir `ah` çekmenin! Yoktur bu yolun geri dönüşü. Küsme hayata, savaşma hayatla; unutma ki her geçen zaman senin alehine olacak. Sarıl, sımsıkı sarıl, dostlarına, gençliğine ve en önemlisi de hayata… Bırakırsan bir defa, ipin ucunu yakalayamazsın sonra! Tek tek elinden gider sevdiklerin, değer verdiklerin. Sarıl, sarıl ki kıymetini anla vefalı dostlarının. Anla, anla ki kaybetme onları. Bırakırsan onları uçurumun kenarına, tutamazsın onları tek başına. Yaşa, severek yaşa. Sev ki hayatı, hayat da seni sevsin ve güldürsün. Umudun olsun, sevincin olsun, sırdaşın olsun hayat. Çünkü arkana yaslayabileceğin tek kapıdır, tek varlığındır. Yaşa, her anın kıymetini bilerek yaşa! Tadını çıkar hayatın! Geri yakalayamazsın sonra beyaz güvercinin kanatlarından… “ Ah o kadrini bilmediğim günler, Koklamadan attığım gül demeti, Suyunu sebil ettiğim o çeşme, Eserken yelken açmadığım rüzgâr. Gel, gör ki sular batıya meyleder, Ağaçta bülbülün sesi bile değişti, Gölgeler yerleşiyor pencereme; Çağınız başlıyor ey hatıralar.”